εσθλός

ἐσθλός, -ή, -όν και δωρ. και αρκαδ. τ. ἐσλός, -ά, -όν και αιολ. ἔσλος (Α)

1. αγαθός, άξιος στο είδος του (στο επάγγελμα ή στην ιδιότητά του)

2. γενναίος, ανδρείος, ισχυρός

3. ευγενής, έξοχος («ἐσθλοῡ πατρὸς παῑς», Σοφ.)

4. (για άλογα) αυτός που ανήκει σε καλή ράτσα

5. ηθικός, χρηστός, πιστός («ἐσθλὸς φίλος», Σοφ.)

6. (για σκύλο) πιστός, ωφέλιμος

7. (για οιωνούς) αίσιος, ευοίωνος

8. (για πράγμ.) αρμόδιος, επιτήδειος, ωφέλιμος («πολλὰ καὶ ἐσθλὰ κτήματα», Ομ. Οδ)

9. το ουδ. ως ουσ. τὸ ἐσθλόν

η καλή τύχη, η ευτυχία

10. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ ἐσθλά

α) αγαθές πράξεις ή σκέψεις ή ιδέες

β) τα αγαθά, η περιουσία

11. φρ. «ἐσθλόν (ἐστί)» — είναι καλό, συμφέρον να...

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. εσθλός συνδέεται με αρχ. ινδ. edhate «ευμενής» και ανάγεται σε ΙΕ ρίζα *es- «είμαι» με παρέκταση -dh- (* esdh-), αν δεν αποτελεί σύνθετο *es-dhl-ό: από μόρφημα *es-, ρίζα τού εύς* «καλός, ανδρείος, ευγενής», και β’ σύνθ. -dhl-, μηδενισμένη βαθμίδα τού ΙE *dhē-lo «θέτω» (πρβλ. αρχ. σλαβ. dělo «πράξη»). Οι αιολ. τ. έσλος, εσλός, όπως και ο αρκαδ. τ. εσλός, προήλθαν με απλοποίηση τού συμφωνικού συμπλέγματος -σθλ-].